Haarlemmermeersebos

Duikverslag | Haarlemmermeersebos

Auteur: Peter Janneman   |   0 Comments   |   Categorieën: Buitenwaterduik   |   Tags:

Vanmiddag, 24 april 2022, stond ‘Mes en Vork’ op de agenda. Het is vandaag 24 april, en de duik stond om 13.00 uur gepland.

Ik moest eerst mijn Buddy Peter Janneman ophalen want die had de avond ervoor een gezellige ‘baby shower voor de mannen’ gehad. Dat wil zeggen, een whiskyproeverij waar hij nog even van bij moest komen. Spullen ingeladen en onderweg naar de stek.

Ik had mijn onderwatercamera mee, een Nikon Coolpix W300, ideale camera om de kinderen in het zwembad mee te fotograferen en klein en handzaam voor tot maximaal 30 meter bij het duiken.

De stek zag er veelbelovend uit, het zicht was boven water uitstekend dus dat beloofde een goede duik te worden.

De buddyparen waren verdeeld en we gingen te water. Ad en Arjen gingen als eerste ter water en kort daarna liepen Peter en ik richting het water. Er waren nieuwsgierige voorbijgaande kinderen die ons nog even de plek aanwezen waar zij eerder schildpadden gezien hadden.

Onderwater was het zicht uitstekend, we konden zeker tien meter ver zien en naarmate we dieper kwamen werd het zicht alleen maar beter.

Gelijk na het instappen, buddy Peter Janneman

We bleven op een meter of vijf tot zeven meter en gingen richting het paviljoen. Daar zagen we andere duikers net om de hoek komen. De pilaren zijn mooi begroeit, en het is zeker een aanraden om daar eens doorheen te duiken.

De pilaren onder ‘Mes en Vork’.

Na de pilaren gingen we richting het open gedeelte. En op een meter of 13 gingen we opzoek naar leven tussen de gleuven in het kleiachtige landschap. ‘Mes en Vork’ heeft een mooi onderwaterlamndschap. Als je hier nog niet geweest bent is het zeker aan te raden om te duikagenda in de gaten te houden. Het is toegangkelijk voor alle niveaus.

We zagen even verderop twee duiders die ons bekend waren. We herkende Ad aan zijn vinnen en Arjen aan zijn blauwe droogpak-handschoenen. Ze herkende ons en ze gingen nog even mooi poseren. Echte modellen zijn het…

Links Ad en rechts Arjen

En zo snel als we ze zagen, zo snel waren ze ook weer weggegaan, gelukkig konden we wel goed zien welke kant ze op gingen… Het spoor dat Ad en Arjen voor ons achterlieten, vast heel goed bedoeld zodat wij de weg terug goed wisten te vinden.

Wij keken nog even rond in het busje en gingen daarna terug. Na 31 minuten vonden we het goed geweest. We genoten nog even van het zicht op een meter of 3 en we voelden dat het water langzaam al aangenamer wordt voor de natpak-duikers.

Door: René Janneman

Reisverslag (2) | Martin & Henk

Auteur: Henk Heijnen   |   0 Comments   |   Categorieën: Algemeen • Reisverslagen

Bonaire 2022

“Ook voor een ezel openen schuifdeuren zich”.

Naarmate iets ouder wordt, versleten raakt en/of gebreken gaat vertonen, lijkt het wel of het aandoenlijker wordt. Je raakt eraan gehecht en geeft het de nodige zorg en toewijding die het verdient. Zo ook onze gehuurde pick-up. We hebben de nodige kilometers gemaakt met de trouwe vierwieler en gaan hem waarachtig steeds meer waarderen. Afgelopen week zijn we naar Slagbaai Nationaal Park geweest. Een helse tocht voor de pick-up. Natuurlijk, met de nodige protesten vanonder de motorkap, deed hij toch keurig zijn werk. Kuilen, keien, verraderlijke hellingen, diepe dalen, onze pick-up sloeg zich er dapper doorheen. Na ongeveer 5 uur stond hij hijgend bij de uitgang. Klus geklaard, naar huis. Met een heerlijk ontspannen klinkende motor rijden we op de terugweg door het plaatsje Rincon. De tocht door het park duurde langer dan wij dachten, waardoor onze eet- en drinkvoorraad op was. In Rincon stoppen wij bij een als snackbar uitziende uitspanning. Op het terras zit een man aan een biertje. Martin en ik stappen uit en lopen naar het als uitgifteluik lijkende deel van de snackbar. Niemand te zien binnen. Wij vragen aan de man op het terras of wij hier misschien iets te eten kunnen bestellen. Uit zijn antwoordt maakten wij op dat het biertje waaraan hij zit, niet zijn eerste biertje van de dag is. Want uit zijn mond kwam geen Nederlands, Papiamento, of iets wat op lokaal dialect moest lijken, maar de internationale taal van iemand die door de hoeveelheid genuttigde alcohol alle controle over het gebruik van zijn stembanden is verloren. Hij schreeuwt iets, wat lijkt op “Allen” naar binnen, waarop even later een meisje vanachter het uitgifteluik naar ons toe komt gelopen. Op onze vraag wat zij zoal hebben te eten gooit zij redelijk ongeïnteresseerd een menukaart naar ons toe. Na een uitgebreide blik op deze kaart namen Martin en ik beleefd afscheid van het meisje. We zagen het niet zitten om de rest van de vakantie zittend op het toilet te moeten doorbrengen. Even terug, links van de snackbar is een supermarkt. Wij besluiten daar heen te gaan voor wat broodjes en beleg. Op de parkeerplaats voor de supermarkt zetten wij de auto neer. Een aantal ezels is bezig om alle restjes etenswaar, die mensen nou eenmaal achterlaten, van de grond te eten.

Een ezel loopt vlak langs de ingang van de supermarkt, waardoor de schuifdeuren zich geruisloos openen.

“Ook voor een ezel openen schuifdeuren zich”.

Of de ezel doorhad dat de deur voor hem openging weet ik niet. Wel weet ik dat deze ezel geen gebruik maakte van de ingang. Hij liep verder waardop de schuifdeuren zich na geruime tijd geruisloos sloten.

Hebben jullie nog gedoken? Vraag je je misschien af.

Jazeker. Diverse heerlijke duiken gemaakt. Bari-Reef, Pink-Beach, Flamingo Dive,

Captain Bob, Tolo Beach en ga maar door. Overal even mooi en helder. De ene plek wat meer stroming als op de andere, maar over het algemeen rustig water. Ik kan het tropisch aquarium idee maar niet van me afzetten. Wat een luxe om hierin te mogen rondzwemmen. Na iedere duik weer terug met de trouwe pick-up. We denken eraan om hem vanavond maar eens lekker te verwennen met 40 liter superbenzine

Henk. 15 april 2022. Kralendijk, Bonaire

Duikverslag | Paasduik 2022

Auteur: Peter Janneman   |   1 Reactie   |   Categorieën: Algemeen • Buitenwaterduik   |   Tags: •

Maandag 18 april 2022, de paasduik aan het Kure-Janstrand te Twiske, Den Ilp.

Omstreeks 10.00 uur verzamelen bij Duikstek Kure-Jan gelegen in het Twiske, Den Ilp. Aangekomen omstreeks 10.00 uur zag ik Arjen, Cor, Ad, Ron, Joey en Diana . Ik zag Robert en Hans met hun natte duikuitrusting de parkeer plaats oplopen. Rene en Ik waren aan de late kant dus we hebben snel onze set opgebouwd. Ik had Rieneke en Mae meegenomen als support voor de geplande paasduik wedstrijd.

Tijdens het opbouwen van de set kregen we de briefing van Robert en Hans. De briefing was als volgt: ” we hebben 12 geschilderde eieren met elk ei hun eigen nummer verstopt. Ieder nummer op het ei is ook meteen de hoeveelheid punten die je voor het ei krijgt. Zwem vanaf het bruggetje tussen de 260 en 280 graden uit. De meeste eieren liggen ondiep, er liggen ook een paar eieren dieper verstopt.” Robert voegde er nog wel aan toe dat hij sommige eieren op “arm” diepte in de bagger verstopt had.

Je was samen met je buddy een team, de teams waren als volgt: Arjen, Ron en Ad –  Cor en Joey – Rene en Peter.

Vanaf het bruggetje zijn we te water gegaan. We staken onze hoofden onder water en het werd meteen duidelijk dat het nog een hele opgave zou worden. We hadden een spectaculair zicht variërend van 30 tot 50 cm. We zwommen bijna direct tegen een grote snoekbaars aan, de snoekbaars had duidelijk ook last van het troebele water want de vis zwom met grote snelheid van ons weg. Na een kleine 10 minuten gezwommen te hebben, en niet dieper zijn geweest dan 3 meter diepte zijn we even wezen kijken waar we waren.

Boven water vroeg Rene of ik wilde navigeren in het troebele water. Dat vond ik prima maar dan had ik wel als voorwaarde dat hij niet langer mn console zou vast houden als buddylijn. Mijn kompas zit namelijk in m’n console. We hebben nog een kleine 10 minuten gezwommen en hadden tot nu toe enkel nog maar een golfbal gevonden, deze toch maar meegenomen met de hoop op bonuspunten. Toen we de afdaling konden gaan inzetten omdat het dieper werd, trok het zicht onder de 6 meter helemaal open. Hier hadden we zeker 15 meter zicht, boven ons zagen we de thermocline met een grote bruine wolk boven ons hangen. Dit hebben we al vaker meegemaakt in het Twiske maar het blijft een bijzondere gewaarwording om te zien.

Met het goede zicht zagen we bijna direct een paasei liggen. Na het ei gepakt te hebben zagen we dat hier het nummer 12 op stond. Er van uitgaande dat dit het laatste ei was hebben we besloten terug te gaan naar de Instapplek. Om bij de instapplaats te komen moesten we weer door het ondiepe troebele water heen zwemmen. Bij de Instapplaats aangekomen zagen we Robert en Hans staan. We hoorden ze zeggen dat Arjen en Ron al uit het water waren en dat ze 1 ei hadden gevonden. Dit wetende hebben we besloten om nog even verder te zoeken voor de instapplaats. Al snel had Rene nog een ei te pakken.

Nu de duik beëindigd, met 2 paaseieren en een paasgolfbal hadden we goeie hoop de wedstrijd te winnen. Toen we op de kant waren geklommen zagen we ook Cor, Joey en Ad uit het water komen. Ik hoorde Joey zeggen dat hij een ei had gevonden maar dat hij uit z’n handen was geglipt en dat hij door het slechte zicht het ei niet meer kon vinden. Ik hoorde Cor zeggen dat hij een kapot ei had gevonden en dat hij hem daardoor niet kon meenemen en Ad vertelde geen ei gevonden te hebben.

Op de parkeerplaats aangekomen hebben we ons omgekleed en onze spullen opgeruimd ondertussen had Hans een tafel neergezet en iedereen voorzien een kop koffie. Na de kop koffie hebben we onze weg vervolgd naar het clubhuis waar de paasbrunch was. Omstreeks 12.00 uur waren we aangekomen bij het clubhuis. Hier werden nog snel een groot aantal grote chocolade eieren verstopt voor de kinderen die ook kwamen eten.

De aanwezige voor de bruch waren: Theo, Wolter, Carla, Arjen, Nanda, Cor, Ellie, Francisca, Ruud,Robert, Hans, Diana, Rene, Ineke, Lincoln, Quinten, Jake, Peter, Rieneke, Mae.

We hebben na de prijs uitreiking van de paasduik, heerlijk buiten in het zonnetje gegeten. Lincoln en Quinten hadden alle chocolade eieren gevonden. De bruch was erg lekker en super geregeld!

Alles bij elkaar was het een geslaagde dag.

Robert, Hans, Diana, Arjen, Nanda en club

Murene bedankt voor deze mooie dag.

Reisverslag | Henk & Martin

Auteur: Henk Heijnen   |   2 Comments   |   Categorieën: Algemeen

Bonaire 2022

Er is iets dat ervoor zorgt dat ik wakker word. De wekker naast mij geeft 03:50 uur aan. Erg vroeg nog. In de tuin naast ons kraait een haan, verderop geeft een haan antwoord. Een derde haan mengt zich in het gesprek. Soms een korte stilte, maar het gekakel gaat door. De schijnbaar overal om ons heen wonende hanen voeren een ware kakofonie aan gekraai uit. Het lijken wel kippen.

Kralendijk Bonaire. 3 april 2022.

Gisteravond om 21:00 uur plaatselijk tijd geland. 03:00 uur Nederlandse tijd. We proberen het wakker zijn tot middernacht vol te houden om zo snel mogelijk in het lokale tijdpatroon te komen. Helaas voor ons dachten de hanen hier heel anders over en zorgen ervoor dat wij een lange dag krijgen.

Om 9 uur komt Mark, van de autoverhuur, ons vertellen dat er een auto klaar staat. Helaas niet de ons toegezegde auto, maar een tijdelijke, tot de gereserveerde teruggebracht wordt. “Zal hooguit 24 uur duren” zei hij. Geen probleem, vonden wij. Martin loopt mee naar de verhuur, 100 meter bij het door ons gehuurde huis vandaan, en komt terug met een pick-up met dubbele cabine die, waarschijnlijk heel vroeger, een mooie auto moet zijn geweest. De hoofdkleur van dit vervoermiddel is roestbruin. Als je goed kijkt, kan je op sommige plaatsen de oorspronkelijke grijze kleur ontdekken. De achterbank ziet eruit, alsof hij was gebruikt bij een honden- of misschien wel een hanengevecht. Van de oorspronkelijk vorm is niet veel terug te vinden.

Ach, het is voor hooguit 24 uur, we hebben vakantie dus wat boeit het. 24 uur wordt 48 uur, wat voor het lokale leeftempo redelijk snel was. De ons toegezegde auto wordt afgeleverd en het enige waaraan je kan zien dat hij anders is, is dat er iets meer van de oorspronkelijke kleur tussen het vele roest te zien is. Verder zijn: vernielde achterbank, serieus veel ruimte in de stuurkolom en het niet hebben van komfoort, exact hetzelfde. Na overleg met de verhuurder besluiten wij het erbij te laten. We zijn op vakantie op Bonaire, heerlijk.

In dezelfde ruimte van de autoverhuur is een duikshop, Dive Factory, Luuk is de trotse eigenaar. Wat een heerlijke man. We raken met elkaar in gesprek over de te huren flessen, diverse duikspullen en duiklokaties. Luuk verteld honderduit hoe zijn systeem werkt, laat ons de flessenkelder zien, de spoelbakken en geeft een serieuze uitleg over de plus en minnen van het duiken op Bonaire. Tijdens dit gesprek komt ook Duikteam Murene ter sprake. Luuk veert op en verteld hoe hij nog niet zo lang geleden een heel plezierige tijd heeft gehad met een aantal Murene leden. Het leek wel of wij hierna geen kwaad meer konden doen bij Luuk. “Pak wat je nodig hebt, schrijf alles op, heb veel plezier bij het duiken en voor jullie teruggaan naar Nederland rekenen we het totale bedrag af. Is dit slim? Ergens voelt dit alsof je je portemonnee open op tafel legt en zegt “pak wat nodig hebt”. Martin en ik weigeren echter te twijfelen aan de goede bedoelingen van Luuk.

Stoer manoeuvreert Martin de pick-up over het asfalt van Bonaire. Ellen en Willy op de zwaargehavende achterbank en ik als navigator op de bijrijder stoel. Gillend laat de V-snaar onder de motorkap horen dat hij het niet eens is met de optreksnelheid. Krakend geven de schokbrekers hun ongenoegen weer over de kwaliteit van het asfalt op Bonaire. Martin zet stug door. “We hebben voor je betaald, dus werken zal je”

We naderen duikstek “Bari reef”. Hier gaan wij onze eerste Bonaire duik doen.

In een wolk van zand en stof rijden wij de parkeerplaats op. Voor ons de zee met rechts een duikschool en links een redelijk nieuw resort. Na enig overleg kleden we ons om. Ellen en Willy gaan snorkelen, Martin en Henk gaan het rif verkennen.

Tijdens het omkleden komt een duiker het water uitgelopen. Voorzichtig vindt hij zich een weg over de gladde stenen. Martin en ik besluiten om via het strandje, dat hoort bij een appartementencomplex, te water te gaan. Rustig lopen we het water in, doen de vinnen en bril op en gaan onder water. Onder de snorkelende vrouwen door zwemmend, gaan we richting het rif. Wat een heerlijkheid om hier te duiken. Bij het rif op ongeveer 5 meter diep laten wij ons naar beneden zakken. Wat een fantastisch schouwspel. Ik zie meer vis en leven dan in 4 jaar duiken in Vinkeveen.

Martin en ik genieten van hetgeen er om ons heen afspeelt. Heel rustig laten wij ons afzakken tot het einde van het rif op 25,4 meter. Ik zwem rond in een tropisch aquarium. Ik kijk om me heen en verwacht ieder moment een hand met 2 magneetwissers om het glas schoon te maken. Waarom eigenlijk? Het glas is brandschoon.
Na ongeveer 30 minuten geeft de hoeveelheid lucht in de fles aan dan we terug moeten. We stijgen langs het rif omhoog en zwemmen via het zandgedeelte terug naar de kust. Ook hier genoeg leven om van te genieten. Bij de kust lopen we uit het water naar de pick-up om ons om te kleden. Ellen en Willy zijn klaar met snorkelen en helpen ons om e.e.a. uit te trekken en in de bakken te doen. Met z’n vieren genieten we nog even na van wat ons net is overkomen.

De pick-up wordt gestart en alle protesten vanonder de motorkap negerend, rijden we terug naar het vakantiehuis. Wat eten we eigenlijk vanavond? Vraagt een van ons. Zullen we kip doen of toch maar een half haantje?

Henk. Kralendijk 10 april 2022