Bonaire 2022

Er is iets dat ervoor zorgt dat ik wakker word. De wekker naast mij geeft 03:50 uur aan. Erg vroeg nog. In de tuin naast ons kraait een haan, verderop geeft een haan antwoord. Een derde haan mengt zich in het gesprek. Soms een korte stilte, maar het gekakel gaat door. De schijnbaar overal om ons heen wonende hanen voeren een ware kakofonie aan gekraai uit. Het lijken wel kippen.

Kralendijk Bonaire. 3 april 2022.

Gisteravond om 21:00 uur plaatselijk tijd geland. 03:00 uur Nederlandse tijd. We proberen het wakker zijn tot middernacht vol te houden om zo snel mogelijk in het lokale tijdpatroon te komen. Helaas voor ons dachten de hanen hier heel anders over en zorgen ervoor dat wij een lange dag krijgen.

Om 9 uur komt Mark, van de autoverhuur, ons vertellen dat er een auto klaar staat. Helaas niet de ons toegezegde auto, maar een tijdelijke, tot de gereserveerde teruggebracht wordt. “Zal hooguit 24 uur duren” zei hij. Geen probleem, vonden wij. Martin loopt mee naar de verhuur, 100 meter bij het door ons gehuurde huis vandaan, en komt terug met een pick-up met dubbele cabine die, waarschijnlijk heel vroeger, een mooie auto moet zijn geweest. De hoofdkleur van dit vervoermiddel is roestbruin. Als je goed kijkt, kan je op sommige plaatsen de oorspronkelijke grijze kleur ontdekken. De achterbank ziet eruit, alsof hij was gebruikt bij een honden- of misschien wel een hanengevecht. Van de oorspronkelijk vorm is niet veel terug te vinden.

Ach, het is voor hooguit 24 uur, we hebben vakantie dus wat boeit het. 24 uur wordt 48 uur, wat voor het lokale leeftempo redelijk snel was. De ons toegezegde auto wordt afgeleverd en het enige waaraan je kan zien dat hij anders is, is dat er iets meer van de oorspronkelijke kleur tussen het vele roest te zien is. Verder zijn: vernielde achterbank, serieus veel ruimte in de stuurkolom en het niet hebben van komfoort, exact hetzelfde. Na overleg met de verhuurder besluiten wij het erbij te laten. We zijn op vakantie op Bonaire, heerlijk.

In dezelfde ruimte van de autoverhuur is een duikshop, Dive Factory, Luuk is de trotse eigenaar. Wat een heerlijke man. We raken met elkaar in gesprek over de te huren flessen, diverse duikspullen en duiklokaties. Luuk verteld honderduit hoe zijn systeem werkt, laat ons de flessenkelder zien, de spoelbakken en geeft een serieuze uitleg over de plus en minnen van het duiken op Bonaire. Tijdens dit gesprek komt ook Duikteam Murene ter sprake. Luuk veert op en verteld hoe hij nog niet zo lang geleden een heel plezierige tijd heeft gehad met een aantal Murene leden. Het leek wel of wij hierna geen kwaad meer konden doen bij Luuk. “Pak wat je nodig hebt, schrijf alles op, heb veel plezier bij het duiken en voor jullie teruggaan naar Nederland rekenen we het totale bedrag af. Is dit slim? Ergens voelt dit alsof je je portemonnee open op tafel legt en zegt “pak wat nodig hebt”. Martin en ik weigeren echter te twijfelen aan de goede bedoelingen van Luuk.

Stoer manoeuvreert Martin de pick-up over het asfalt van Bonaire. Ellen en Willy op de zwaargehavende achterbank en ik als navigator op de bijrijder stoel. Gillend laat de V-snaar onder de motorkap horen dat hij het niet eens is met de optreksnelheid. Krakend geven de schokbrekers hun ongenoegen weer over de kwaliteit van het asfalt op Bonaire. Martin zet stug door. “We hebben voor je betaald, dus werken zal je”

We naderen duikstek “Bari reef”. Hier gaan wij onze eerste Bonaire duik doen.

In een wolk van zand en stof rijden wij de parkeerplaats op. Voor ons de zee met rechts een duikschool en links een redelijk nieuw resort. Na enig overleg kleden we ons om. Ellen en Willy gaan snorkelen, Martin en Henk gaan het rif verkennen.

Tijdens het omkleden komt een duiker het water uitgelopen. Voorzichtig vindt hij zich een weg over de gladde stenen. Martin en ik besluiten om via het strandje, dat hoort bij een appartementencomplex, te water te gaan. Rustig lopen we het water in, doen de vinnen en bril op en gaan onder water. Onder de snorkelende vrouwen door zwemmend, gaan we richting het rif. Wat een heerlijkheid om hier te duiken. Bij het rif op ongeveer 5 meter diep laten wij ons naar beneden zakken. Wat een fantastisch schouwspel. Ik zie meer vis en leven dan in 4 jaar duiken in Vinkeveen.

Martin en ik genieten van hetgeen er om ons heen afspeelt. Heel rustig laten wij ons afzakken tot het einde van het rif op 25,4 meter. Ik zwem rond in een tropisch aquarium. Ik kijk om me heen en verwacht ieder moment een hand met 2 magneetwissers om het glas schoon te maken. Waarom eigenlijk? Het glas is brandschoon.
Na ongeveer 30 minuten geeft de hoeveelheid lucht in de fles aan dan we terug moeten. We stijgen langs het rif omhoog en zwemmen via het zandgedeelte terug naar de kust. Ook hier genoeg leven om van te genieten. Bij de kust lopen we uit het water naar de pick-up om ons om te kleden. Ellen en Willy zijn klaar met snorkelen en helpen ons om e.e.a. uit te trekken en in de bakken te doen. Met z’n vieren genieten we nog even na van wat ons net is overkomen.

De pick-up wordt gestart en alle protesten vanonder de motorkap negerend, rijden we terug naar het vakantiehuis. Wat eten we eigenlijk vanavond? Vraagt een van ons. Zullen we kip doen of toch maar een half haantje?

Henk. Kralendijk 10 april 2022