‘Ja hoor! Gooi het anker maar!’ klinkt uit de kombuis. Dit is het signaal dat Wolter geeft sein om het anker te gooien dat volgens de apparatuur vlakbij het wrak terecht moet komen. Op dat moment wordt het spannend, Remko en Erik springen van het schip en maken de lijnen vast aan het wrak de Swift. Met de overige bemanning kijken we over het water op zoek naar de gele ballon die boven moet komen drijven. ‘Daar is hij!’ wordt geroepen van het dek af. Wolter en Arjen die krijgt het druk, door de race van Max Verstappen zijn er weinig bekende aan boord en moeten de ‘oude rotte’ een tandje bijzetten. Wolter en Arjen gooien de haak richting het anker en de lijn wordt netjes langs de boot gemanoeuvreerd. Wolter geeft het sein om onze uitrusting om te doen en klaar te maken voor de duik.

Ik spring als eerste te water, zoals gewoonlijk staat Wolter bij de deur van het schip en geeft de laatste instructie. ‘Spring niet te ver van de boot he’ klinkt het dan. Mijn buddy komt kort na mij te water, langs de lijn naar beneden voel je stroming en zie je alleen je dieptemeter die afloopt. Elke 5 meter kijk ik even achterom en zie dat mijn buddy goed meekomt. Op 24 meter veranderd de lijn in een dunne gele lijn, dan weet je dat je bijna bij het wrak aangekomen bent. Het eerste dat opvalt is de gigantische hoeveelheid vis. Hele schollen met prachtig leven zwemmen in alle rust door het ruim heen. Dat is het moment waar je even alle dagelijkse drukte vergeet en kan genieten van het mooie leven onderwater. Je kan niet om de vele vislijnen heen met flinke klompen werplood. Mijn buddy heeft zijn mes al in zijn hand om de lijnen los te snijden van het wrak. Ik stop na 10 minuten al mijn zesde klomp lood in mijn zak. We volgen eerst ter verkenning de volglijn die over het wrak uit is gezet. We pakken het lood dat we onderweg tegenkomen en maken wat lijnen vrij die voor het ruim vast zit.

Aangekomen bij het beginpunt zie ik een duiker verwikkeld zitten in vislijn. Ik klop hem aan en draai zijn eerste trap en fles uit de lijnen, en maak de lijnen los bij zijn stap-jack. We hebben 4-6 meter zicht en de stroming is aanzienlijk sterker aan de stuurbord kant van het wrak. Dit maal gaan we langs de onderkant van het schip om daar te kijken naar leven in de ruimen. Als ik mijn lamp naar binnen schijn schieten er allerlei vissen weg van het licht, een enorme kreeft komt tevoorschijn en laat zich zien. Aan bakboord is er geen stroming en kan je even rustig kijken in de holtes van het schip. Daar zit een mooie Zee-donderpad. Ik ben helemaal enthousiast en sein naar mijn buddy. Deze is duidelijk niet onder de indruk van het wezen. Hij heeft dan ook al tig keer dit dier gezien. Na 4 rondjes om het wrak heen wordt de stroming dusdanig dat je tegen het wrak aan geduwd wordt. Je moet je letterlijk naar voren trekken aan de uitstekende delen van het schip. Dat is het moment om het sein te geven om via de ankerlijn weer richting schip te gaan. De weg omhoog zie je al snel het wrak verdwijnen in een blauw groene waas. Op 5 meter doen we een veiligheidsstop. Daar bedenkt ik mij dat Remko en Erik later het water in moeten om de lijnen weer op te ruimen. Gezien de stroming zal dat best nog een uitdaging worden.

Voldaan en onder de indruk van al het leven dat op het leven wrak aanwezig was werden we opgewacht aan de achterkant van het schip om met de lift uit het water gehaald te worden. Arjen was nog op het wrak toen Remko en Erik de lijn gingen ophalen. We zagen even later belletjes komen en zagen dat ook Arjen inmiddels een einde aan zijn duik maakte. Nadat de lijnen en alle touwen weer opgeruimd waren was er een goede stemming. We zijn het er allemaal over eens dat dit een prachtige duikstek was waar veel te zien was. Eén duiker heeft zelfs oog in oog gelegen met een zeehond. Deze kwam even het ruim in en kijken of profiteerde van het behoorlijke aanbod vis.
Op de terugweg ging de pan op het fornuis en worden bolletjes met saté geserveerd, een hertog-jan biertje in de hand, het zonnetje, en Arjen in zijn stoel in de neus van het schip. De inspanning en slechte nachtrust heeft Arjen te pakken. Wolter vaart terug in zijn half afgebroken stoel, waar Robert meer verhaal van weet.

Door René Janneman.