Als ik ga duiken ben ik altijd op zoek naar zeenaaktslakjes.

Er zijn zoveel soorten in alle kleuren en vormen, zelfs in Nederland. Het vinden van nieuwe soorten én deze mooi op de foto zetten is dan ook een soort sport geworden. Al deze zeenaaktslakjes leven, zoals de naam zegt, altijd onderwater. Of toch niet?

Boven water

Er is voor Nederland een slakkenkaart gemaakt, waar alle zeenaaktslakken op staan die in Nederland voor komen. Ik had hier al eens de ‘Schorrenslak’ en ‘Kwelderslak’ op zien staan, maar daar nooit echt aandacht aan besteed. Tot ik laatst hoorde dat deze slakkensoort gezien was in Zeeland. Mijn vriendin, Floor, heeft de soortenbeschrijvingen van zeenaaktslakken geschreven voor de “Atlas schelpdieren” en is dus bekend met al deze slakken. Zij wist mij te vertellen dat deze slak, ondanks dat hij tussen de ‘zeenaaktslakken’ staat, voornamelijk boven water leeft….. Daar was ik nogal door verrast. Het schijnt dat deze slakjes in getijdepoelen van schorren en slikken leven. Alleen bij (extreem) hoog water komen sommige van deze poelen onderwater te staan. Dit slakje leeft dan ook het grootste deel van zijn leven bovenwater, maar kan bij hoog water dus ook onderwater overleven.

Nou, die slakjes wilde ik ook wel zien natuurlijk. Een aantal weken geleden zijn wij op zaterdag dus naar Zeeland gegaan, om bij slikken in de Oosterschelde op zoek te gaan naar deze slakjes. Bij aankomst eerst maar een regenbroek en laarzen aangetrokken, want ondanks dat we op het droge moesten zoeken, was het toch een modderige en natte bedoeling. De slikken zijn mooi begroeid met allerlei soorten plantjes en wieren. Gewapend met camera’s gingen wij op zoek naar de slakjes. Na 20 minuten met mijn neus tussen de wieren en plantjes te hebben gezeten kreeg ik het gevoel dat wij dit slakje niet zouden vinden. Ik zag allerlei insecten en kleine huisjesslakken, maar niks wat ook maar leek op wat ik wilde vinden. Ondertussen heb ik nog een paar kaar aan Floor gevraagd waar ik nou eigenlijk op moet letten en hoe ik moet zoeken, want om eerlijk te zijn had ik geen idee….

Minuscuul

Ineens riep Floor “ik heb er één!”. Ik dus snel naar haar toe om het slakje te bekijken. Bij Floor aangekomen keek ik enthousiast naar de natte begroeide ondergrond….. Ja? Slakje? Waar dan? “Hier!” zei Floor enthousiast. Ik dus nog dichterbij: “Bedoel je dit?”. “Ja!”.
Nou, het is wel duidelijk dat ik dit slakje niet direct herkende en dat ik dit zonder haar ook nooit had gevonden. Jeetje, wat was dit slakje klein en onherkenbaar! Ik maakte eerst maar wat foto’s met de macro-lens en vervolgens inzoomen om eens goed te kijken wat ik nou eigenlijk zag. Ja! Het was inderdaad een slakje! Terwijl ik aan het fotograferen was riep Floor “ik heb de tweede soort ook gevonden”. Wow, wat goed! Je kon met het blote oog inderdaad zien dat het slakje er wat anders uitzag, maar het zag er nog steeds vrij onherkenbaar uit. Het leek in ieder geval niet op een slakje. Ik heb alleen close-up foto’s van de slakjes gemaakt, maar als ik iemand moest beschrijven waar hij naar moest zoeken, dan zou ik zeggen dat je naar iets moet zoeken wat lijkt op het prutje wat je wel eens uit je ooghoek haalt. Klinkt misschien niet aardig, maar het is echt maar een heel klein flubje en ziet er niet heel zeenaaktslakkerig uit vanaf een afstand.

Na een tijdje fotograferen hadden wij voldoende foto’s en werden wij eigenlijk verdreven door het hoge water. Het gebied waar wij aan het zoeken waren zat dus echt op de grens van het hoog water. Wij vonden het ook mooi geweest, dus hebben onze spullen gepakt en zijn weer op pad gegaan.

Tekst en foto’s: Martijn Spierenburg