De tweede week aan boord, Gewichtheffen met accu’s

Zoals ik in het vorige bericht schreef, bleek bij terugkomst dat mijn 7 jaar oude accu
morsdood was. Op zich niet verwonderlijk, zeker ook omdat ik de boot al jaren voor langere
tijd ongebruikt achterlaat en daar kunnen accu’s niet goed tegen. Maar wel een heel lastig probleem vanwege het gewicht van de 2V cellen, die met zijn zessen als sardientjes zitten ingepakt in een stalen bak van 50kg. En de plek waar die loeizware bak staat, is ook niet echt gemakkelijk bereikbaar. De bergruimte onder de kuipvloer moet daarvoor helemaal ontruimd worden om een luik in de achterwand weg te
kunnen nemen. Dan moet je nog zien hoe je die bak van zijn plaats kan krijgen. Hoe ga ik
deze loodzware klus in godsnaam voor elkaar krijgen? Ik heb de sterke armen van een jonge
kerel nodig! Maar hoe kom ik daar zo gauw aan?

Hulp in aantocht

Drie jaar geleden heb ik in Langkawi, Maleisië fantastische hulp gekregen van Paul, een
avonturier uit Omsk in Rusland, toen ik daar mijn nieuwe stuurautomaat heb geïnstalleerd.
Ergens in januari dit jaar stuurde hij me geheel onverwacht een appje om te vragen waar ik
uithing met ‘ALK’. Hij bleek mijn nummer goed bewaard te hebben! Ik kon toen nog
helemaal niet bevroeden wat mij boven het hoofd hing, maar we hebben toen in ieder geval
weer contact gemaakt. Nu echter was het moment aangebroken te horen wat hij uitspookte. Hij had geen werk en bleek in Bangkok op een huis te passen. Toen ik hem vertelde waar ik mee bezig was, hoefde
hij niet lang na te denken. Hij wilde dolgraag aanmonsteren als crew en stelde voor om naar
Phuket te komen liften. Dat zou mij te lang duren, ik had zijn hulp nu nodig! Op een zaterdagavond boekte ik een ticket van Bangkok naar Phuket voor hem en op maandag, mijn zevende dag in Thailand, haalde ik hem ’s avonds op bij een groot winkelcentrum in Phuket waar hij met een bus vanaf het vliegveld heen was gereden. Supersnel geregeld!

Dag 7

Goed om Paul weer te zien en over zijn reisbelevenissen te horen. Tot vorig jaar werkte hij in
zijn geboortestad Omsk in Siberië, tot het reisvirus bij hem weer was opgelaaid en de
mobilisatie in Rusland dreigde. Hij had zijn huur opgezegd, spullen verkocht en was op weg
gegaan naar de Zwarte Zee kust van Rusland in de buurt van Sotsji waar hij met tent en
rugzak een tijdje in de wildernis had doorgebracht. Vervolgens was hij op de fiets de grens
met Georgië overgestoken en heeft daar doorheen gefietst. Een heel slim plan want voor
vluchten om uit Rusland te komen, werd in die tijd tot $50.000 betaald!
Via Turkije is hij uiteindelijk in Thailand beland. Alles met een minimaal budget want hij sliep
in zijn tentje in het bos, op het strand of in een moskee of tempel. Een echte avonturier!
Toen ik Paul ophaalde was ALK nog niet bewoonbaar en sliep ik nog op de bank bij Bo. Een
beetje betaalbare hotelkamer voor Paul bleek in de buurt niet beschikbaar te zijn. Maar hij
had er geen enkele moeite mee op het balcon van Bo te slapen.

Dag 8

Na een stevig ontbijt gaan we samen op weg naar ALK. Met de nu goed werkende buitenboordmotor geen probleem behalve dat het een woest en nat ritje in de bijboot is, want er lopen flinke golven de ankerplaats binnen. ALK heeft daar minder moeite mee en we liggen rustig genoeg om met de accu’s aan de slag te gaan. De zeilen onder de vloer van de kuip, verhuizen we naar de hondekooi en we demonteren de achterwand om toegang te krijgen tot de accu’s in de stalen bak. Via een andere weg kom ik, kruip door sluip door, via de berging bij het stalen schot waar de accubak tegenaan gesjord is.

Daar moet ik met een zware schroevendraaier een beetje ruimte zien te maken om een lijn om de bak te kunnen leggen waarmee we hem van zijn plaats kunnen schuiven. Paul denkt met overmoedige oerkracht dat hij dat wel met handkracht aankan, maar dat lukt voor geen meter. Maar met de grootschoot tussen
de bak en een sterk punt in de kombuis, lukt het om de bak centimeter voor centimeter uit zijn hol te trekken tot we hem op het op maat gemaakte hondje kunnen kantelen. Op wieltjes kunnen we hem nu met weinig kracht onder de kuipvloer vandaan rollen. De eerste etappe is geslaagd! Die hele bak weegt bijna 250kg en geen denken aan dat we die in zijn geheel van boord krijgen. De losse cellen van 30kg zullen er stuk voor stuk uit moeten worden gehaald. Door veroudering zijn de platen in de cellen dikker geworden en de eerste cel die we eruit proberen te trekken zit muurvast klem in de bak. De grootschoot moet weer uitkomst brengen. In het luik van de kombuis maak ik met een balk een stevig hijspunt voor de schoot. Maar zelfs met meer kracht dan nodig is om het grootzeil te trimmen, lukt het niet om de eerste cel uit de bak te krijgen. Zelfs niet als we zoveel kracht zetten dat de hele bak omhoog komt! Afwasmiddel is bij dit soort situaties een prima smeermiddel maar dat baat vooralsnog ook niet. Er is geen millimeter beweging in de eerste cel te krijgen. Paul ontdekt een nieuw hulpmiddel, hij heeft mijn parang ontdekt. Met een moker slaan we die centimeter voor centimeter dieper in de tussenruimte rond de cel. Met veel geduld en beleid lukt het om er een beetje beweging in te krijgen en na een uur worstelen, kunnen we de cel uit zijn beklemming in de bak bevrijden. Pff…

De volgende cellen krijgen we er met veel minder moeite uit. Als ze allemaal mooi staan opgeteld in de kuip kunnen we op onze lauweren rusten. Maar er moeten ook weer nieuwe accu’s komen…. Lithium accu’s staan al jaren stiekum op mijn verlanglijstje maar die bouw je niet zomaar in en zijn ook niet direct leverbaar in Phuket. Al je bronnen om ze mee te laden moeten geschikt zijn of geschikt gemaakt worden om lithium accu’s op de juiste manier te laden. Dat is een studie op zich. Bo heeft echter nog twee bruikbare oude accu’s in zijn garage staan die ik mag lenen. Een mooie tussenoplossing maar wel weer sjouwwerk! We hebben nog een paar uur tot de zon ondergaat en het getijde is hoog genoeg om met de bijboot naar het strandje bij het huis van Bo te varen. Het is misschien maar 100m lopen naar zijn huis, maar het is wel een hobbelige paadje en die accu’s wegen ook wel 30kg per stuk. Met een peddel als draagboom krijgen we ze echter stuk voor stuk in de bijboot zonder schade op te lopen aan onze blote voeten. Met zijn zware last trekken we de bijboot weer in het water en steken de baai over die nu gelukkig wat gekalmeerd is en met een val hijsen we ze vanuit de bijboot aan dek. De stalen bak van mijn oude accu’s had ik het liefst meteen van boord gegooid maar de nieuwe accu’s blijken er prima in te passen en zo gaat het hele spulletjes op wieltjes weer terug op zijn plaats. Zelfs de oude aansluitkabels blijken lang genoeg. Monteren in de krappe ruimte achterin de berging is wel een kleine worsteling want ze staan veel dieper in die hoge bak en het kost de nodige zweetdruppels voor ik ze aangesloten krijg. Alleen de spanning op de accu is lager dan wat ik aflees op de batterij monitor. En ze lijken niet te worden geladen door de zonnepanelen. Wat is hier nu weer aan de hand? Ik kom erachter dat de hoofdschakelaar/zekering kapot is. Wat er allemaal kapot kan gaan als je 8 maanden niet aan boord bent geweest! Dit probleempje kan ik gemakkelijk oplossen door de kabels gewoon door te verbinden zonder die schakelaar en dan begint alles te werken zoals het hoort. De volgende dagen laat ik mijn kleine generatortje draaien om ze goed op te laden en ze lijken goed genoeg om alles aan boord draaiende te houden tot ik de lithium accu’s kan installeren. De oude accu’s laten we voorlopig maar even in de kuip staan. We hebben vandaag genoeg gesjouwd.

Als we een paar dagen later hebben georganiseerd hoe en waar we heen moeten met die
oude accu’s, gaan we aan de slag. Eén voor één laten we ze met de grootzeilval in de bijboot
zakken. Met een lijntje maken we ze vast aan de handgreeplijn van de bijboot want die hoge
dingen kukelen natuurlijk meteen om in de wiebelige bijboot. Als ze alle zes veilig in de
bijboot staan, passen wij er nog net bij en varen weer naar het strandje bij het huis van Bo.

Daar heb ik zijn zijspan klaar staan om ze naar een verwerkingsbedrijf in Phuket te brengen.
Dat vraagt wel stuurmanskunst! Eerst een stuk over dat krakkemikkige pad en daarna door
het hectische verkeer op de hoofdweg naar Phuket stad. Het zijspan trekt sterk naar links en is
bijna niet op het rechte pad te houden. Sturen vraagt al mijn kracht! Pas als we de accu’s dichter
tegen de motor hebben gesjord en Paul achterop is gaan zitten, gaat het iets beter. Hij geeft mij de navigatieaanwijzingen op zijn telefoon door en zo komen we via een achteraf ‘soi’ veilig aan bij het
verwerkingsbedrijf waar je de beste prijs krijgt voor oude accu’s. Dan zit ons zware werk erop. Het
personeel sleept de accu’s uit de zijspan, laat het accuzuur eruit lopen, gewoon in de grond, weegt ze en smijt ze dan op de grote hoop. Het gewicht wordt op een tablet bijgehouden en draadloos doorgeseind naar een klein achteraf kantoortje waar ik een keurig gespecificeerde terugbetaling ontvang. Paul kan het niet laten een handje mee te helpen terwijl een van de werkers het gewicht van de accu’s bijhoudt op een tablet. Zij blij en wij blij dat we van onze loden last bevrijd zijn, die ook nog flink wat waard bleek te zijn!