Twiske onderwaterpark 20 januari 2021

Serieus donker. 2 rode kruisen en 2 groene pijlen geven in de verte de ingang van het Twiske aan. Ik rijd erheen en meld mij aan op de door een lantaarnpaal vaag verlichte parkeerautomaat. Na een druk op de knop spuugt deze automaat een parkeerticket uit. Op het scherm verschijnt een “Welkom” en geruisloos gaat de slagboom omhoog. Ik rijd het donkere Twiske in.

Door het licht van de koplampen ontstaan lange schaduwen achter de aangelichte bomen. Wel opletten op de weg en de juiste richting proberen aan te houden. Een haas schiet vlak voor mijn auto te weg over. Rustig rijd ik naar de duik locatie bij het paviljoen. Ik parkeer de auto stop de motor en doe de lichten uit. De duisternis valt als een zwarte deken over mij heen.

Ik open het portier en stap uit. Vanuit de verte komt een drietal schaduwen mijn kant uit. Even blijf ik staan en wacht af. De drie schaduwen zijn duikers die net een duik hebben gemaakt. Na een kort hallo en hoe was het, begin ik mijn spullen te pakken en de duikuitrusting klaar te maken. In de verte nadert een auto. Dichterbij gekomen zie ik dat het Remko is, mijn buddy voor vanavond.

Samen kleden wij ons om en maken ons gereed voor een avondduik in het Twiske. Eenmaal omgekleed loop ik naar het water. Licht golvend en diffuus verlicht door een halvemaan wacht het water mij op. Mooi hoe het maanlicht ervoor zorgt dat alle kleur verdwijnt en het geheel als een zwart/wit plaatje zichtbaar is. Vroeger mocht ik van mijn ouders nooit na het donker naar de waterkant. “Als je daar staat, komt vanuit de diepte de bullebak, neemt jou mee en eet jou op met huid en haar” was hun waarschuwing en bangmaker.

Terwijl ik daaraan terugdenk hoor ik geplons achter mij. Ik draai mij om en zie dat Remko ook klaar is. Duikbril op, vinnen aan en naar beneden. Even een schrikreactie als het koude water mijn pak instroomt. We gaan beginnen. Rustig zwemmen we naar beneden richting de containers. Het klaren van mijn oren gaat niet lekker. Na een paar keer lukt het dan toch en kunnen we verder. Als zwarte vlakken doemen de containers voor ons op. Een heel ander plaatje dan overdag. De containers aangelicht door onze lampen geven een sinister beeld tegen de zwarte achtergrond van het donkere water. Vanuit de ruimte tussen 2 containers zwemt een flinke snoekbaars ons tegemoet. Hij laat zich niet afschrikken en zwemt rustig van ons weg. Overal zijn baarzen. Er is een flink aantal vis te zien.

Ik begin het koud te krijgen. Niet heel verwonderlijk bij een watertemperatuur van 5 graden. Ik geef het aan Remko aan en gaan terug naar de wal. Kan het zijn dat de kou je coördinatie aantast? Het lijkt wel alsof ik niet goed meer kan concentreren. Fijn dat Remko vlakbij is. Ik blijf dicht in zijn buurt en samen bereiken wij de wal. Met moeite kom ik uit het water omhoog. De kou zit flink in mijn lijf. Snel omkleden.

Nog even napraten over de leuke duik en dan naar huis. Geduldig wacht de betaalautomaat op mijn parkeerticket en betaalpas. “OK” geeft hij na het betalen aan. De uitrijautomaat bij de uitgang vreet gulzig mijn parkeerticket op en op het scherm verschijnt “Tot Ziens”. De slagboom gaat omhoog en ik laat het donkere Twiske achter mij.

Henk Heijnen