Zondag 10 november 2019 – Het oplichtend scherm van de telefoon trekt mijn aandacht. WhatsApp? Ach, ik lees het straks wel. Toch wint de nieuwsgierigheid het van het negeren. Wat is dat toch, dat het voor bijna iedereen onmogelijk is om een gestuurd bericht, waarvan je weet dat het binnengekomen is, te negeren. Een onbedwingbaar gevoel zorgt ervoor om het toch zo snel mogelijk te lezen. Zonder veel bezwaar overigens geef ik me over en lees het eerste bericht van Murene betreffende de clubduik van zondag 10 november. Er volgen meer berichten.

Vandaag naar het Haarlemmermeerse bos “Vork en Mes”. Door het raam naar buiten kijkend ziet het er qua weer hartstikke goed uit. Een prettig stralende zon vanuit een vrijwel onbewolkte lucht. Bijna geen wind. Lekkere omstandigheden voor een duik. In de garage naast mijn huis wacht de duikuitrusting op wat komen gaat. Zachtjesaan begin ik de spullen in mijn auto te laden. Alles erin, starten, rijden en bij het eerste verkeerslicht rechtsaf. Plotseling realiseer ik mij dat de duikfles nog in de garage staat. Dus even later, starten, rijden en bij het eerste verkeerslicht rechtsaf. Zo, nu via de A9 naar de duikstek. Bij Haarlem-noord eraf richting Haarlemmermeerse Bos.

Ik maak aanstalten om de voor mij rijdende auto in te halen, kijk in mijn linkerbuitenspiegel en zie dat een boeiing 737 van Transavia hetzelfde van plan is bij mij. Even krijg ik de neiging om terug te sturen, maar bemerk al snel dat er toch wel serieus veel afstand tussen ons is. Met donderend geraas gaat hij mij voorbij om later, met een rookpluim vanaf de wielen, aan te geven weer terug te zijn op aarde.

Het is druk op de parkeerplaats. Zittend op de rand van de kofferbak zit Wim van het zonnetje te genieten. Ik parkeer mijn auto op de lege plek naast de auto van Wim, maak even een praatje en maak de uitrusting klaar. De schaars aanwezige lege parkeerplekken worden even later opgevuld door Wolter, Ad, Hans, Marco, Martin, Erik en Lotte. Ik duik vandaag met Hans. De laatste handelingen bij de rots en dan naar beneden richting paviljoen. De eerste meter laat het water zich van zijn beste kant zien. Maar al snel wordt het erg stoffig en neemt het zicht af. Tussen de palen is een grote school baarsjes bezig. Een mooi gezicht. Verderop neemt het zicht verder af en heb moeite om Hans te blijven zien. De vage lichtstreep van zijn lamp geeft me net genoeg zijn aanwezigheid aan. Over en langs de kleiblokken terug. Een groot aantal vissen heeft bezit genomen van een afgezonken bestelauto. Alle deuren staan uitnodigend open, maar ik vrees dat er niet veel kopers geïnteresseerd zijn. Er schijnt water in de carburateur te zitten. Bij het strand weer het water uit, napraten en snel omkleden. Toch wel frisjes met je natte lijf op de parkeerplaats.

Een aantal gaat naar de Drie Zwanen, nog even napraten onder het genot van een “Bolleke de Koning” warme chocomelk met slagroom en voor de liefhebber een broodje kroket. He, gezellig. Zo, nog even afrekenen en naar huis.

Onderweg naar huis licht het scherm van mijn telefoon op. Een WhatsApp bericht. Ik kan mijn nieuwsgierigheid nu ook niet bedwingen. Met een schuin oog lees ik een berichtje van mijn vrouw, “of ik op tijd thuis ben voor het eten”

Door Henk Heijnen