Opleidingsduik 25/7 Vinkeveen (Remko, Harm, Tobias, Oscar)

Tobias en ik zijn een half jaar geleden begonnen met de 1 sters opleiding. De zwembad duiken hebben we al een tijdje achter de rug, en dit is de laatste opleidings duik.

De afgelopen 5 weken hebben we iedere maandagavond om 7 uur afgesproken. Ik moet me altijd haasten, maar vandaag is het een half uurtje later dus ik kom een stuk relaxter aan. Ik hijs me, inmiddels met al wat meer routine, in mijn pak. Dan “Balen!”, Duikcomputer vergeten. Hoe stom. Is dit dan meteen het einde van de duik?  Gelukkig heb ik apart een dieptemeter. Mijn buddy houdt de tijd bij, zodat we toch kunnen doorgaan.

Vlak voordat we het water in gaan, trek ik mijn vinbanden nog even extra strak aan. Te hard, en m’n bandje schiet los, het pinnetje eruit, verdwenen onder water. Geen vin, geen duik, denk ik dan.  Proberen de duik goden mij soms iets te vertellen? Gelukkig weet Harm op miraculeuze wijze en binnen no-time het minuscule plastic onderdeel onder water te vinden en kan de duik toch doorgaan.

Het duiken in vinkeveen begint al vertrouwd te voelen. Ik mag navigeren naar de bus. Langs het bootje, ketting volgen. Brandkast. Stukje doorzwemmen en daar is de bus richting Dronten al. We oefenen een reddingsopstijging vanaf het dak van de bus. Het zit me nog niet helemaal in de vingers om dit geheel onder controle te houden. Iets te snel, dan zakken we weer terug, maar uiteindelijk blijven we wel onder de 10 meter per minuut. Het voelt ook wel goed, maar ik leer nog steeds.

Dan zwemmen we met z’n allen naar het nieuw afgezonken boot in Vinkeveen, een wrak van een enorme luxe speedboot, compleet met Rolls Royce logo erop. Een gaaf en een nog puntgaaf object. Bovenop de punt van de boot ligt een joekel van een snoekbaars. Vorige keer zagen we die ook al. We twijfelden of hij wel echt was, zo onbewogen lag hij op het dek. Hij komt naar me toe. Echt is hij dus wel en ik vind het toch wel een beetje eng ondanks mijn dikke neopreen pak.

Ik leid de weg terug, het is erg donker grijp nog ergens diep in de modder, en haal daar gelijk mijn diepterecord op 14 meter. Verder gaat terug naar de kant navigeren met kompas uitstekend. Ik wordt er nog even aan herinnerd door mijn buddy, die 5 meter stop, je vergeet hem inderdaad zo, dat is een routine die ik moet inbouwen.

Op de terugweg stikt het weer van de marmergrondels. Ik blijf het leuk vinden. Ook een paar grote baarzen, die kom ik altijd wel tegen.

Aan de kant gekomen, wordt ik gefeliciteerd. Ik was het alweer vergeten, maar ik ben nu ‘officieel’ een 1 sters duiker. De opleiding is klaar. Nog steeds een gek idee, dat ik straks zonder instructeur mag gaan duiken. Het blijft leuk en ik leer nog steeds bij. Op naar de volgende ster.

Tot bij de clubduik

Oscar van den Bosch